Üvey kız kardeşim odasının kapısını açık bıraktı.

Üvey kız kardeşimin odasının kapısını açık bırakmasıyla başlayan bu küçük alışkanlık, zamanla evdeki herkesin dikkatini çekmeye başladı. İlk zamanlar her açık kapıdan geçtiğimde aklımda bir soru işareti uyanmıştı: “Acaba içeride unuttuğu bir şey mi var?” Ancak kısa sürede anladım ki, bu aslında onun rahat ve özgür ruhunu yansıtan bir davranıştı. Her açık kapı, onun dünyasına atılan bir bakış gibiydi; en sevdiği kitaplar dağınık halde masasında, o güzel melodiler odanın duvarlarından taşıyor ve bir günün hikayesi, kapının eşiğinden taşarak evin her köşesine yayılıyordu. Kapının açık kalması, aslında onun dünya ile paylaşmak istediği bir parça gibiydi; içindeki sıcaklık ve bağlılık, kapının sadece bir parçasıydı.

Üvey kız kardeşim odasının kapısını açık bıraktı.