Üvey annem beni mahrem bir anımda gördü
Gecenin sessizliğinde odama çekildim, günün yorgunluğunu atmak için bir anlık huzur arıyordum. Kapı aralık kalmış olduğunun farkında değildim. Üvey annem sessiz adımlarla yanımdan geçmiş olacak ki, tam o anda bakışlarımız istemsizce buluştu. Gözlerindeki şaşkınlık ve karmaşa anında yüzüne yansıdı. Utancımın sıcaklığı yanaklarıma vurdu, yerin dibine girmeyi diledim. O an mahremiyetimin kırılganlığını ve bu tuhaf anın ev içi dengemizi nasıl etkileyeceğini düşündüm. Aramızda derin bir sessizlik vardı; ne o ne de ben o an ne yapmamız gerektiğini biliyorduk. Bu durumun ilerleyen zamanlarda iletişimimizde bir gölge yaratmasını istemiyordum. Belki de açık bir konuşma ile hem mahremiyetin önemini hem de karşılıklı saygının tekrar sağlanması gerektiğini düşünecektik.
Üvey annem beni mahrem bir anımda gördü
