Kıçımı soktum, biri gelsin diye.

Karanlık odanın köşesinde oturmuş, huzursuz ve düşünceli bir şekilde bekliyordum. Dört duvarın arasında yankılanan saat sesi, sessizliğin içindeki tek müzikti. Bekleyişimin nedeni belirsizdi; bir ses, bir ışık ya da sadece insan sıcaklığı olabilir miydi bilmiyordum. Umudun ipine tutunmuş, düşüncelerimle savaşarak belli belirsiz bir heyecana sarılıyordum. Zaman, sabrımı test ederken, her an kapının açılacağı umudunu kalbimde taşıyordum. Her bekleyişte bir adım daha yaklaşarak, belki de yalnızlıktan kurtulur, huzuru bulabilirdim.

Kıçımı soktum, biri gelsin diye.