Diz çöküp kabul ettim: Anın içindeydim.

Ayaklarımın altındaki serin toprak, yaprakların fısıldadığı hafif rüzgar; hepsi beni anın derinliğine çekiyordu. Diz çökmüştüm, yüzüm gökyüzüne dönük. Gözlerimi kapattım ve huzurun dalgaları arasında sallandım. Hayatın telaşını, geçmişin yükünü, geleceğin bilinmezliğini bir kenara bıraktım. O anın içinde, sadece mevcudiyetin saf gerçekliği kalmıştı. Kalbim her atışında, yaşamın ritmini hissediyordu. Bütün evrende yalnızca an vardı ve ben. Kabul etmiştim derinliği; bu, bir serüvenin başlangıcıydı.

Diz çöküp kabul ettim: Anın içindeydim.